Jacek Kuroń

„Wiara i wina. Do i od komunizmu” wydane przez NOWA w 1990 roku; „Gwiezdny czas. Wiary i winy ciąg dalszy” wydane przez Aneks Londyn 1991; pamiętam jak czytałem te książki w gorącym okresie początku przemian i podziwiałem człowieka, który na długie lata przyciągał mnie zawsze do telewizora, kiedy tylko się pojawił. Kuroń i Michnik – dwa demony ery komunizmu i nie ukrywam, że Adam magnetyzował mnie swoją logiką, humorem i ostrzem ironii, a Jacek to była siła i prawość. Wolałem Adama. Przemawiał do mnie jąkający się retor a ja tylko otwierałem usta. Kuroń był żywiołowy, ludzki – organiczny.
Czytając zwłaszcza Wiarę i winę odkrywałem świat fascynujący. Poza tym to książka bardzo dobrze napisana, która powinna stać się obowiązkową lekturą dla szkół średnich i przeczytać ją powinni ci wszyscy piewcy starego ustroju, którzy dziś głosują na syna Gierka i niejakiego Millera.
Kuroń umarł i mam nadzieję, że nie czuł się w żadnym wymiarze przegrany – ten życiorys, tak potargany, naznaczony jest przecież ostatecznym zwycięstwem. Paradoksalnie człowiek, który miał najwyższe społeczne poparcie, przegrał wybory prezydenckie, bo nie był ładny. Wyobraźmy sobie Polską rządzoną przez prezydenta Kuronia – to byłby najoryginalniejszy, najbardziej społeczny i ludzki prezydent w dziejach świata. Już widzę ten budżet kancelarii, tych ludzi, których by zatrudnił, te inicjatywy ustawodawcze, które by trafiły do sejmu. Sam na niego nie głosowałem a przecież logicznie rzecz biorąc, to On się do tej funkcji najlepiej nadawał.

Lata 70-te, czas beztroskiego dzieciństwa w małym miasteczku, czas, kiedy dzieci straszono warchołami spod znaku KOR-u i KPN-u. Legenda Jacka Kuronia zaczyna rosnąć geometrycznie i potrzeba nam teraz takich symboli, nawet jeżeli paliły papierosy.