Tomasz Piątek

„Przypadek Justyny”, 2004 czyli kompletna nowość, wydawnictwo Czarne, które specjalizuje się w podobnego typu literaturze i autorach, prowadzone przez żonę czy kobietę Andrzeja Stasiuka, zarządzane z Wołowca i specjalizujące się w literaturze środkowoeuropejskiej, jakby przedłużając zainteresowania pierwszego autora wydawnictwa, którego wydawanie przynosić zaczęło jakieś pieniądze. Po tym mętnym zdaniu pierwszym, chciałbym napisać, że kupuję Piątka, bo go lubię. Lubię go za Kilka nocy poza domem. Od czasu tej powieści jest niestety gorzej, a najnowsza kończy się tak głębokim urwiskiem, że aż się zastanowiłem, czy autor nie potrzebował szybko pieniędzy, bo nie zrozumiałem zakończenia. Tzn. zrozumiałem, bo było oczywiste, ale nie można kurze tak szybko obciąć łba, bez słowa wyjaśnienia i nie mówiąc, kto zje jej mięso. I tak lubię Piątka.
Kupiłem w EMPIK-u, bo chronicznie nie miałem co czytać. Cena, 26 zł, jest nieadekwatna do jakości wydania, nie mówiąc o ilości stron czy zagmatwaniu akcji. Wizje dotyczące pisma „Satyna”, są chyba żywcem wyjęte z omamów narkotykowych autora, ale jest ich za dużo na raz i denerwują. Okładka wściekle kolorowa, przedstawia chyba tytułową Justynę, która zamknięta jest w okrągłej klatce. Justyna miała zły wpływ na ludzi, których lubiła. Finałowa dedukcja bohatera mnie nie przekonuje. Dlaczego ja lubię tego Piątka? Chyba dlatego, że opisuje bohatera, który odpowiada mojemu modelowi funkcjonowania idealnego. Nie będę rozwijał tego tematu, choć mogłoby to być interesujące.
Piątek określa swoją ostatnią książkę, jako najlepszą z dotychczas wydanych, ale mu nie wierzę. Anempatia, czyli brak emocji, to nie tylko cecha bohatera książki. Podejrzewam, że to cecha samego Piątka.