Jerzy Pilch

„Miasto utrapienia” Świat Książki 2004, twarda oprawa, z takim debilnym paskiem, którego funkcji nigdy pojąć nie potrafiłem i do tego naklejona na stronę tytułową okładki kartka, z wymienionymi sponsorami; kupiłem w księgarni na Świdnickiej, jednak unikając tych specjalnych atrap bankomatów, gdzie w ramach promocji wystawiano egzemplarze książki.
Jakże chciałem się przełamać i wchłonąć Pilcha do grona swoich stałych autorów, ale niestety…
Tak jak to sobie zamierzałem nie chciałbym pisać czy mi się książka podoba czy nie – faktem znaczącym jest to, że ją przeczytałem. Armie krytyków pojechały po książce jak chciały, kilku pochwaliło, generalnie sprzedaż jest rewelacyjna, pieniądze zapłacone, autor ma komfort, jaki powinien mieć pisarz nie tylko w Ameryce ( pamiętacie tych wszystkich nieudaczników z filmów Wody Allena, którzy potrafią latami pisać swoje słabe książki, żyjąc nie wiadomo z czego, albo lepiej z jakiejś swojej poprzedniej książki) i to jest fenomen kulturowy w naszym kraju, że można zostać zawodowym pisarzem i nieźle funkcjonować.
Pilch podobał mi się w filmie „Wtorek”, gdzie grał podstarzałego erotomana, a film Stuhra na podstawie jego powieści nie podobał mi się wcale i gdyby nakręcono film na podstawie „Miasta utrapienia”, to wyszłaby podobna chała.
Ten czerwony grzbiet książki drażni mnie nieustannie, wiem że są tacy dla których autor jest genialny, ale tak bardzo mnie kusi dowalenie kilku złośliwości pod adresem tej książki, że już nie mogąc wytrzymać napiszę tylko, że przecież nie można zmarnować tak pięknej historii faceta, który odgaduje PIN-y i nie można w kółko sięgać po ten mityczny temat papiestwa i jego wpływu na Polaków, bo o tym wszystkim to każdy dobrze wie, każdy sobie z tego sprawę zdaje i tak być musi – ja mogę o tym raz napisać, ale nie męczyć tym co kilka stron, bo zaczyna mnie to wkurzać i nie dlatego, że może to być niesmaczne, ale dlatego, że jest to słabe, mało śmieszne i na siłę.
Właśnie – napisane na siłę i jak jedna wielka dygresja, zanudziła mnie doszczętnie – od połowy książki miałem wrażenie, że czytam od początku i wszystko już było.
Na tylnej, twardej okładce Pilch siedzi na kanapie – niestety ten głupi papierowy pasek przysłania mi jego wyraz twarzy; chyba jest lekko skrzywiony, ale czuć już ten luz spowodowany stabilizacją i przedsionkiem sukcesu. Miałem naprawdę dobrą wolę – wydałem 34,90 zł.