Oona i Salinger

Beigbeder jest z pewnością w gronie kilku pisarzy, których książki będę kupował w ciemno, niezależnie od tego co piszą krytycy, blogerzy od durnych stosików, czy inni mądrale. Większość z tych wyjątkowych autorów, odznacza się  specyficznym stylem, mieszanką egotyzmu, ironii oraz sarkastycznego podejścia do świata. Na pewno do tej grupy nie zaliczę Salingera.

Oona i Salinger” jest wyznaniem miłości. Napisana dla Lary Micheli, którą Beigbeder poślubił w 2014 roku, a której podobieństwo do tytułowej Oony O’Neill jest uderzające, miesza współczesność, z odległą o siedemdziesiąt lat historyjką romansu młodego Salingera z nieletnią celebrytką. Zamiast czytania od początku, sugeruję rozpocząć przygodę z Ooną i Salingerem, od rozdziału ostatniego, kiedy to podstarzały lowelas, czyli brodaty Frederic, poznaje młodziutką Larę ( cóż za piękne imię, wyjęte z Doktora Żywago, niczym błyszczące, czerwone jabłko z koszyka Czerwonego Kapturka). W życiu zdarzają się niezmiernie rzadko, a niektórym niestety wcale, takie chwile olśnienia, kiedy splot okoliczności, sytuacje, timing, zapachy, muzyka, towarzystwo, pogoda – wszystko to zgrywa się razem w magiczną chwilę, która może trwać sekundę, a jeśli przeniesie się płynnie w kilka godzin, czasem jeden dzień (nigdy dłużej), to zostaje w pamięci do samego końca. Tak właśnie B. poznał Larę a Salinger Oonę.

20160813_130159_resized

Autor wymyślił okoliczności romansu, wymyślił listy pisane przez oboje, choć one istnieją w archiwach Chaplinów (Oona została żoną Charliego i urodziła mu ośmioro dzieci). Te autentyczne listy i tak nie mogłyby zostać wydrukowane, gdyż istnieje całkowity zakaz publikacji czegokolwiek, co ma związek z Salingerem – oczywiście oprócz tego, co ukazało się za jego życia, ale B. nie dostał zgody nawet na zapoznanie się z nimi. Więc je sobie wymyślił i skonstruował przewrotną książkę, gdzie fakty mieszają się z fikcją (co ma już swoją nazwę: faction; albo posiłkując się Trumanem Capote i jego „Z zimną krwią” można coś takiego nazwać: non-fiction).

Romans pięknej, nieletniej Oony i dryblasa Jerrego nie trwał długo. Salinger zafascynowany jej urodą i wdziękiem, umawiał się z nią na randki, które Frederic opisuje sugestywnie, łącznie z nieskonsumowanymi nocami. Ta historia krótkiego romansu, błysku, który na oboje miał jakiś wpływ, choć na Salingera zapewne większy, co niektórzy znajdują w „Buszującym w zbożu”, więc ta historia rozlewa się potem na opisywaną przez B. wojenną udrękę Jerrego, która ukształtowała go ostatecznie, ale przecież i okaleczyła. Francuz Beigbeder raczy nas faktami i opisami z lądowania w Normandii, nie szczędzi szczegółów, ale Oona jest już w rękach starego Chaplina – ożeni się z nią kiedy tylko dziewczynka ukończy osiemnaście lat.

Beigbeder potrafi mnie rozśmieszyć, potrafi też celnie uderzyć. Lubię jego dygresje oraz liczne smaczki, kiedy np. pisze: „nagle zacząłem się wysławiać jak Patrick Modiano”, albo „Amerykanie zawsze krzyczą, zwłaszcza gdy im dolać wody do burbona z lodem”, a o dyrektorze Stork Clubu, gdzie balowała piętnastoletnia Oona wspomina, że „był snobem jak bidet w hotelu Waldorf Astoria”. Jednocześnie ten snob i znawca literatury potrafi drwić z siebie, bywa autoironiczny i sarkastyczny. Ten zblazowany koneser, rozprawia się ze współczesnością, której chce dorównać i którą tak pogardza, pisząc o „baranach, które nie chcą być baranami, lecz mimo wszystko skubią trawę, śniąc, że nie należą do stada, krótko mówiąc klienci Freuda, Buddy, Fashion TV i Facebooka.”

Właściwie najbardziej fascynujące są w tej książce początek i koniec: na początku pojawia się Truman Capote a na końcu Lara. Dostajemy też garść ciekawostek, zawsze łakomi plotek i sensacyjek, kto z kim i gdzie; a więc proszę, wybrałem tę, gdzie występuję mój ulubiony malarz oraz piosenkarz: „W następnym roku malarz Balthus zaprosił Oonę do Rossiniere, by przedstawić jej Davida Bowiego, który nagrywał płytę w Montreux.”

B. jako klasyczny amant, uwodziciel a przy tym inteligentny przyjaciel Houellebecqa, napisał książkę o miłości niespełnionej, która zainspirowała miłość jego życia. Czyli generalnie zawsze chodzi o miłość, o czym niektórzy zapominają i w ten sposób zaprzepaszczają swoje życie. Oona była dla Salingera niespełnionym marzeniem, choć znając jego charakter, gdyby się z nią ożenił, nie byłoby pretekstu do napisania ani tej książki, ani nawet „Buszującego w zbożu”. Więc może niespełniona miłość jest lepsza?

Ten wpis został opublikowany w kategorii książki i oznaczony tagami , , . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.