John Fordham

„Jazz na CD”Przewodnik; Wydawnictwo Znak Kraków 1997;tak długo przymierzałem się do kupna tej książki, a przecież jest mi niezbędnie potrzebna; kupiona w taniej książce za 10 zł; z tej samej serii „Rock na CD”, ale tej nie mam. Bardzo dobre komentarze autora, widać, że facet zna się na rzeczy; w tekście zaznaczam na zielono płyty, które mam lub które mam mieć. I co my tu mamy: Ellingtona nazwano Duke ze względu na zamiłowania do eleganckich strojów; Ella Fitzgerald przez 18 lat z rzędu była najlepszą wokalistką „Down Beatu”; Buddy Rich wystąpił jako 18 miesięczne niemowlę w wodewilu;Lionela Hamptona gry na werblu uczyła zakonnica;Billy Holliday została zgwałcona w wieku 10 lat i będąc na łożu śmierci została oskarżona o posiadanie narkotyków.
Najwięcej zielonych zakreśleń oczywiście przy Milesie Davisie i napisana u góry strony niebieskim długopisem uwaga: „Miles Ahead – najlepszy Davis wg. Kydryńskiego z Gilem Evansem” – z czym do końca bym się nie zgodził.
I próbka opisu autora:” … arsenał przyprawiających o gęsią skórkę efektów brzmieniowych: jodłowań, pohukiwań i szorstkich, gwałtownie ucinanych podjazdów w górę” to o świetnym saksofoniście Gordonie Dexterze, którego widziałem w najlepszym filmie z jazzem w temacie: „Round Midnight”
Nie ma Polaków ale tak naprawdę to nigdzie ich nie ma i nie oszukujmy się, że w światowym jazzie coś znaczymy.
Ładnie wydana książka z kolorową okładką, lubię ją przerzucać i zaznaczać ulubione fragmenty – to chyba jedyna książka, po której piszę.
Wciąż do dostania w taniej księgarni i kiedyś nawet kosztowała 5 zł.