George Orwell

„Wiwat aspidistra” zółta okładka, posklejana książka, która parę lat temu rozsypała się prawie na pojedyncze kartki, mozolnie sklejona klejem introligatorskim, który kiedyś był dla mnie czymś upragnionym – wspaniałym lekiem na chore książki, towarem, którego szukałem nieustannie, białym, lepiącym się cudem. Książkę należy jeszcze raz skleić.
Wydawnictwo Literackie 1985, kupiona w księgarni na Wieczorka w czasach deficytowych.
Gordon ma 29 lat i walczy z napierającą na niego pospolitością, której synonimem jest tytułowa aspidistra – roślina potrafiąca rosnąć w każdych warunkach, praktycznie bez światła i podlewania, roślina z gatunku niezniszczalnych. Symbol upadku bohatera, który przegrywa walkę i wchodzi w system, którego nienawidzi.
Pamiętam, że ciekawy byłem jak wygląda taka roślina, niezbyt popularna w naszym kraju i znalazłem ją w domu mojego kolegi, ładnie utrzymaną, stojącą na lodówce w kuchni. Ten dom ucieleśniał wszystkie cechy znienawidzone przez Gordona i kiedy odnalazłem tę aspidistrę u kolegi, zrozumiałem, dlaczego tak nie lubię atmosfery panującej w tym domu.
Bardzo dobrze napisana książka, trochę współczułem bohaterowi, ale właściwie nie miał już wyjścia – musiał zostać uszczęśliwiony. To były inne czasy i dzisiaj Gordon spokojnie mógłby bronić swojej indywidualności i nie umrzeć z głodu.
Na początku motto książki: List św. Pawła o miłości, gdzie zastąpiono ją słowem pieniądz:

” Pieniądz jest cierpliwy, jest łaskawy, pieniądz nie zazdrości …” itd.
Cena 350 zł, to było I wydanie i później widziałem kolejne wydania innych wydawnictw.
Orwell był dziwnym facetem, podobno donosił na komunistów, w czasie zimnej wojny.