Anna Achmatowa

„Wiersze” Wydawnictwo „Współpraca” 1989, ale widnieje też w stopce wydawnictwo moskiewskie „Raduga”, stąd wniosek, że książkę drukowano w Rosji. Dobry papier, turkusowa, miękka okładka z ceraty (sic!) na niej portret autorki. Na początek zdjęcia wiodące czytelnika od pięknej Anny do krzyża w Komarowie gdzie jest pochowana. Pamiętam tę małą, zagubioną na obrzeżach miasteczka księgarenkę, w której kupiłem tomik – Achmatowej nie wydawało się w Polsce podobnie jak w Rosji w tamtych czasach zbyt intensywnie. Spędzaliśmy dziwne wakacje w Lidzbarku Warmińskim ( a jednak był to Lidzbark Welski – dopisek 2022) w okresie, kiedy warto było wykupić abonament na obiady w restauracji, gdyż ceny zmieniały się z dnia na dzień. Urządziliśmy sobie wczasy w starym stylu, mieszkając w jakimś tanim pensjonacie ze wspólną łazienką. Marzyłem o wyprawie do Malborka, ale nie chciało nam się ruszać i spędziliśmy ten czas zajadając dżem malinowy Krakusa z litrowych słoików i kupując na zapas margarynę słoneczną do smarowania pieczywa.
Wolę Cwietajewą. Niesprawiedliwy los jakoś tam Achmatową wypchnął po latach zgryzot i cierpień, czego nie można powiedzieć o Cwietajewej, która powiesiła się w nastroju przegranego żywota. Zupełnym kuriozum jest tekst „Krótko o sobie”, gdzie Achmatowa pisze jakby w oderwaniu od rzeczywistości historię swojego życia do roku 1965, czyli na rok przed śmiercią.
Poezja rosyjska jest specyficzna, zwłaszcza kiedy się jej słucha w oryginale – po mistrzowsku robił to Brodski, który deklamując – śpiewał niemalże i robiło to wrażenie na słuchaczach, którzy nawet nie musieli znać języka. Ten dwujęzyczny tomik pozwala na czytanie w oryginale, choć wyszukanie ulubionej strofy, przychodzi mi z trudem.
Po prostu nie ma takiej…